Pancerzyk okrzemek

Pancerzyki okrzemek pierzastych
Zdjęcia pancerzyków okrzemek z mikroskopu elektronowego

Pancerzyk, skorupka – wysycona uwodnioną krzemionką (opalem) część ściany komórkowej okrzemek.

Pancerzyk składa się z dwóch części (okryw), które nie są zrośnięte, a zwykle zachodzą na siebie jak wieczko i denko w pudełku, a więc jedna jest nieco większa od drugiej[1]. Jest systemem żeberek[2] ułożonych podłużnie (apikalnie) i poprzecznie (transapikalnie), tworzących sieć dającą ornamentację. U okrzemek centrycznych elementy ornamentacji mogą być ułożone promieniście lub bezładnie[2]. U komórek pierwszego podziału, powstałych z auksospor ornamentacja może odmienna niż typowa[3][4]. Okrywy mogą być podobne lub każda może mieć inną budowę, co określa się jako różnookrywowość[5]. Pewne elementy budowy pancerzyka są wspólne dla wszystkich okrzemek, ale pewne (np. obecność rafy) są typowe tylko dla niektórych grup[6]. Ich ornamentacja jest podstawową cechą identyfikacyjną poszczególnych taksonów[1].

Ściana komórkowa żywych okrzemek oprócz pancerzyka zawiera warstwę zbudowaną z pektyn. Głównym organicznym elementem jest diatotepina należąca do polisacharydów. Krzemionkowe pancerzyki okrzemek są odporne na warunki środowiskowe i pozostają w środowisku, np. w osadach, długi czas jako formy subkopalne, a także kopalne. Formy kopalne tworzą diatomit i rogowiec[7].

Dzięki temu, że pancerzyk składa się z dwóch niezrośniętych części, możliwy jest podział komórki. W czasie rozmnażania bezpłciowego obie okrywy nieco się rozsuwają. Każda komórka potomna zachowuje jedną okrywę z komórki rodzicielskiej, a nowa połowa pancerzyka jest dobudowywana jeszcze wewnątrz starej ściany komórkowej. Z tego względu okrywa z komórki macierzystej staje się zawsze nowym wieczkiem, a nowo powstała jest denkiem. W konsekwencji jedna z komórek potomnych jest mniejsza, a kolejne podziały zwiększają ten efekt. Takie zmniejszanie może dojść do poziomu minimalnego, poniżej którego komórka już się nie dzieli tylko zamiera. Wzrost komórki możliwy jest, gdy odrzuci ona całkowicie skorupkę i przejdzie przez stadium auksospory[8].

  1. a b Pliński i Witkowski 2009 ↓, s. 9.
  2. a b Pliński i Witkowski 2009 ↓, s. 15.
  3. Pliński i Witkowski 2009 ↓, s. 21.
  4. Bąk i in. 2012 ↓, s. 12.
  5. Bąk i in. 2012 ↓, s. 15.
  6. Bąk i in. 2012 ↓, s. 9.
  7. Pliński i Witkowski 2009 ↓, s. 9-10.
  8. Richard Harder: Systematyka [Glony]. W: Botanika. Edward Strasburger (red.), J. Mądalski, O. Kostecka-Mądalska (tłum.). Wyd. 28. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1967, s. 560-562.

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Tubidy